Darksiders 2

Założone w 2005 roku studio Vigil Games swoim pierwszym Darksiders pokazało, że potrafi miksować gatunki i tworzyć grywalne, wciągające oraz śliczne produkcje. Komiksowa stylistyka, miodna rozgrywka oraz rozmach stały się ich cechami rozpoznawalnymi. Jak więc mają się sprawy z drugą częścią Jeźdźców? Zobaczmy.

Akcja gry toczy się równolegle do wydarzeń ukazanych w pierwszym Darksiders. Śmierć – jeden z Czterech Jeźdźców Apokalipsy – dowiaduje się, że Rada Spopielonych oskarżyła Wojnę o złamanie odwiecznych zasad i przedwczesne rozpoczęcie Apokalipsy. Śmierć jest pewny, że jego brat jest najbardziej honorowym i praworządnym z całej Czwórki oraz, że nigdy nie dopuścił by się takiego czynu. Wierzy, że Wojna stał się ofiarą spisku – postanawia więc go ratować: odszukać dowód jego niewinności a także wskrzesić Ludzkość, która została starta w proch podczas Wojny Ostatecznej. Jak się okazuje – Śmierć musi zmierzyć się nie tylko z tymi, którzy chcą mu przeszkodzić w osiągnięciu celu…musi stawić czoło demonom własnej przeszłości.

Osobiście odniosłem wrażenie, że historia opowiedziana w Darksiders 2 jest tylko pretekstem do wycieczki krajoznawczej po najgłębszych czeluściach piekieł. Napotkane demony nie są tak wyraziste i złe, jak miało to miejsce w jedynce ? nawet rewelacyjny Vulgrim, który jest jednym z najlepszych kupców, jakich w grach spotkałem ? stał się jakiś małomówny i wyblakły.

Gra nie oferuje też zwrotów akcji ani niespodziewanych zawirowań…jednak jakież ma to znaczenie, gdy świat który przyszło nam przemierzać jest tak piękny i interesujący? Żadne! Te niedostatki z nadwyżką kompensuje nam wspaniale wykreowane uniwersum. W Darksiders 2 odwiedzimy mnóstwo odmiennych od siebie lokacji – i to, trzeba przyznać ? bardzo pięknych.

Graficznie do Darksiders 2 nie można się w żaden sposób przyczepić. Kreska Joego Madureiry nie straciła charakteru i fani komiksów oraz marvelowskiej stylistyki na pewno się ucieszą. Niestety gra jest portem konsolowym w związku z tym nie nakarmimy oczu teksturami HD ani bardziej zaawansowanymi, graficznymi wodotryskami. Nie zmienia to jednak faktu, że gra prezentuje się dobrze ? zdecydowanie lepiej niż poprzedniczka. Animacje są dużo dokładniejsze i cieszą oko wieloma smaczkami: Śmierć nonszalancko podrzuca swą broń, Proch (wrona-przewodnik) zasiada mu czasem na ramieniu a Rozpacz (trupio blady wierzchowiec) z gracją tratuje nieszczęśników.

Animacje ciosów oraz finiszerów są efektowne i niezbyt często się powtarzają. Śmierć ma zresztą zupełnie inny styl walki od swojego czerwonego brata ? zamiast potężnych, powolnych zamachów mieczem, preferuje błyskawiczne cięcia kosami. Główny oręż Ponurego Żniwiarza potrafi się zresztą zmieniać i czasem przekształca się w dwuręczną zabawkę a nawet najeżony czaszkami, wielki majcher ostateczny.

Ogromne brawa należą się projektantom poziomów ? w Darksiders spisali się naprawdę świetnie! Rozległe krainy są bardzo różnorodne, bez schematyzmu czy nudy, która potrafiła wkraść się w poziomy Darksiders 1. Eksploracja jest bardzo przyjemna i znacznie ułatwiona (nie musimy martwić się o mozolny powrót z dna przepastnych lochów, gdyż do naszej dyspozycji jest mapa, dzięki której możemy przenosić się w dowolne miejsce).

Darksiders 2 doczekał się całkowitej przebudowy mechaniki rozgrywki, gdyż wprowadzono system znany z gier cRPG oraz hack 'n slash. Przede wszystkim pojawiło się dosyć rozbudowane drzewko umiejętności ? na tyle zawiłe, aby dostosować grę do swojego stylu ale nie przesadzone. Żniwiarz może zmienić się w maszynkę do eksterminacji lub wyspecjalizować się w zaklęciach magii śmierci i wezwać do pomocy piekielnych popleczników (np. stada wron).

Kolejną bardzo istotną zmianą jest wprowadzenie pełnego ekwipunku (zwanego czasami inwentarzem 😉 ), zapełniającego się tonami najróżniejszego żelastwa: bronią, naramiennikami, pancerzami, amuletami, rękawicami a nawet obuwiem. Jako nieuleczalny fan cRPG przyjąłem tę zmianę z wielkim entuzjazmem, gdyż za tonami gratów poszło również wprowadzenie wielu specyficznych statystyk. Darksiders 2 odszedł więc od kanonu znanego z innych konsolowych slasherów i podążył drogą, która mile łechce moje upodobania…co do gier.

Sama walka stanowi ponad 30% całej rozgrywki co uważam za bardzo dobry wybór. Starcia są intensywne i wymagające, dlatego taka proporcja jest w sam raz. Najsilniejszy akcent został postawiony na logiczne i przestrzenne łamigłówki, którymi usiane są wszystkie piekła świata. Tak więc, przez co najmniej kilkanaście godzin będziemy przesuwać, przełączać, obciążać, lawirować i kombinować ? jednak wszystko z wyczuciem i odpowiednim poziomem trudności.

Starzy wyjadacze nie powinni czuć, że jest zbyt łatwo ? a dla nowych twórcy postanowili dodać sprytny system podpowiedzi. Trzeba bowiem zaznaczyć, że Śmierć ma pożytecznego towarzysza ? wronę o wdzięcznym imieniu Proch. Poczciwe ptaszysko (po przytrzymaniu klawisza 'Z’), siadając na gzymsach poszczególnych przejść pokazuje nam, gdzie mieliśmy się udać w następnej kolejności. Poza tym lubi wydziobywać gałki oczne, ale umówmy się ? kto nie lubi?

Za oprawę dźwiękową odpowiedzialny jest rewelacyjny Jesper Kyd (znany najlepiej z serii Assassin’s Creed) i nie będzie przesadą, jeśli stwierdzę, że jego kompozycje wznoszą grę o klasę wyżej. Kyd doskonale czuje wykreowany w grze świat – a jego kompozycje są naturalne, lekkie i niewymuszone. I niech was nie zwiedzie posępne oblicze Śmierci ? utwory do Darksiders 2 są jasne, przestrzenne i w żaden sposób nie przytłaczające. Mamy więc orientalne, zwiewne krajobrazy i tła dźwiękowe z mocno wyeksponowanymi fletami, harfami i dzwonkami; mamy smyczki, potężne orkiestracje, chóry oraz perkusjonalia. Muzyka w Darksiders 2 stanowi klasę samą w sobie i mam wrażenie, że Jesper Kyd nieco odetchnął i w końcu mógł skomponować odważniejsze dźwięki – zupełnie odmienne od tych znanych z serii AC. Głosy postaci również nie odstają od reszty a cyniczny Śmierć daje często popis…czarnego humoru.

Darksiders 2 to mocna, zabawna i energiczna gra ? wciągająca dobrą rozgrywką oraz świetną eksploracją. Mimo że sama historia szybko ulatuje z pamięci, a bohaterowie niezależni nie wyróżniają się niczym szczególnym ? gra ma swoje momenty. Na pewno nie przynudza ani nie sprawia wrażenia niedopracowanej. Niestety jest to port konsolowy ? ze wszystkimi tego wadami. Uwidaczniają się one zwłaszcza w przypadku sterowania oraz wyglądu interfejsu i niektórych tekstur. Mogę jednak polecić ten tytuł każdemu fanowi zarówno staro szkolnego cRPG (jako miła odskocznię od wielkich tabel i kart postaci) jak i gier akcji (jako miłą zachętę do wysilenia szarych komórek). Nie jest to pozycja w którą obowiązkowo trzeba zagrać choćby nie wiem co ? ale na długie jesienne wieczory jak najbardziej wskazana.

PLUSY:

[bullet_list icon=”plus”]

• ogólna miodność
• ogromny świat
• sporo ciekawych misji pobocznych
• odgrywalność (replayability) i możliwość rozpoczęcia Nowej Gry+
• długość (dla cierpliwych)

[/bullet_list]

MINUSY:

[bullet_list icon=”minus”]

• mało kreatywna fabuła
• konsolowatość (okazjonalnie szalejące sterowanie, niedopracowany interfejs, mało opcji graficznych)
• długość (dla niecierpliwych)

[/bullet_list]

Polecam również naszą galerię Facebook w której znajdziecie niemal 800 screenów z Darksiders 2.